Οποιος ξύπνησε χαράματα για να δει τον πρώτο ημιτελικό του Αυστραλέζικου Open θα έχει κάτι ωραίο να θυμάται: είδε ένα σπουδαίο παιγνίδι τένις ανάμεσα στον Τσιτσιπά και στον Κατσάνοφ και μια νίκη του Ελληνα που έχει χαρακτήρα ιστορικό. Ο Τσιτσιπάς κερδίζοντας με 3-1 (7-6, 6-4, 6-7, 6-4) πήρε το εισιτήριο για τελικό Γκραν Σλαμ τουρνουά για δεύτερη φορά στην καριέρα του – η πρώτη ήταν στο Ρολάν Γκαρός του 2021, στο μοναδικό τα τελευταία χρόνια, που δεν αγωνίστηκε στον τελικό ο Ράφα Ναδάλ. Θα έχει πιθανότατα αντίπαλο και τώρα όπως και τότε τον Νόβακ Τζόκοβιτς – οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του αφού ο Σέρβος κάνει στην Αυστραλία φέτος απίστευτα παιγνίδια, αλλά για την ώρα μπορεί να χαρεί το κατόρθωμά του. Ο δεύτερος τελικός Γκραν Σλαμ που βάζει στο βιογραφικό του είναι απόδειξη μιας αξιοπρόσεκτης σταθερότητας – μια πρώτη μικρή απόδειξη πως ο Στέφανος ωρίμασε. Ωρα ήταν. Τώρα απλά έχει ραντεβού με την ιστορία.

Αρπαξε την ευκαιρία

Πριν το τουρνουά ξεκινήσει είχα γράψει στην εφημερίδα πως για τον Τσιτσιπά το εφετινό Open της Αυστραλίας αποτελεί μια τεράστια ευκαιρία για διάκριση – και διάκριση στην δική του περίπτωση είναι πλέον η συμμετοχή του στον τελικό. Δεν είχα βέβαια καμιά μαγική σφαίρα, αλλά έβλεπα τα σημάδια. Ο Τσιτσιπάς πήγε στην Αυστραλία σε σπουδαία κατάσταση και το ίδιο δύσκολα μπορούσες να το πεις για τους υπόλοιπους του τοπ 10. Ο Τζόκοβιτς δήλωνε ότι έχει προβλήματα τραυματισμού – η συμμετοχή του ήταν κάποιες μέρες αμφίβολη, άλλο αν έχει μάθει να ζει με μυϊκά προβλήματα και τα ξεπέρασε. Ο Ναδάλ ήταν δεδομένο ότι δεν θα άντεχε να παίξει δυο εβδομάδες τένις υψηλής έντασης: από το περσινό Ρολάν Γκαρός και μετά ποτέ του δεν έχει καταφέρει να βρει τη φόρμα του. Ο Κάρλος Αλκαράθ πληρώνει με τραυματισμούς και πόνους την περσινή του έκρηξη: το να ξεπερνάς τον εαυτό σου με τέτοιο τρόπο έχει κόστος. Ο Ζβέρεφ μόλις γύριζε από ένα σκληρό τραυματισμό που λογικά τον πήγε πίσω: θα συνέρθει, αλλά θα χρειαστεί χρόνο. Παίκτες όπως ο Κάσπερ Ρουντ και ο Ματέο Μπερετίνι, ο Χόλγκερ Ρουν, ο Αντρέι Ρούμπλεφ, ο Κάμερον Νόρι δεν αγαπάνε αυτή την γρήγορη, αλλά σκληρή επιφάνεια. Οι σπεσιαλίστες που θα μπορούσαν να δυσκολέψουν τον Ελληνα, που στην Αυστραλία είχε ήδη τρεις παρουσίες σε ημιτελικούς ήταν ο Μεντβέντεφ, ο Φελίξ Αουγκέρ Αλισίμ και ο Γιανίκ Σίνερ – φυσικά και ο πεισματάρης Κατσάνοφ που όχι τυχαία έφτασε μέχρι τον ημιτελικό. Φοβόμουν και κάποιο από τα πολλά Αμερικανάκια που ξαφνικά εμφανίστηκαν: για πρώτη φορά τα τελευταία δέκα χρόνια υπήρξαν τόσοι πολλοί Αμερικάνοι σε ταμπλό Γκραν Σλαμ τουρνουά. Όμως κανείς από αυτούς (ούτε καν ο εξαιρετικός Τέιλορ Φρίντζ) δεν έχει σοβαρή διάκριση σε Γκραν Σλαμ τουρνουά: αυτό το βήμα είναι για όλους πολύ δύσκολο. Ο Τσιτσιπάς, που τελευταία έχει πάρει τον αέρα του Μεντβέντεφ, και που με παίκτες όπως ο Σίνερ, ο Κατσάνοφ κι ο Αλισίμ τα πάει καλά, είχε μόνο ένα αντίπαλο: τον κακό εαυτό του. Που συμβαίνει να είναι κι ο πιο δύσκολος.

Το αντίθετο του Τσιτσιπά

Αυτός ο κακός αντίπαλος στο τουρνουά αυτό δεν εμφανίστηκε ποτέ κι αυτό είναι το πιο σημαντικό στην ιστορία του Στέφανου. Βεβαίως ο Σίνερ τον δυσκόλεψε, επιστρέφοντας από το εις βάρος του 0-2 και πηγαίνοντας το ματς στο πέμπτο σετ, όμως ο Ιταλός είναι ένας από τους πιο βελτιωμένους τελευταία και ήταν λογικό να δείξει την πρόοδο του: δεν του επέτρεψε ο Τσιτσιπάς να επιστρέψει – το έκανε μόνος του. Κάτι ανάλογο συνέβη και στον ημιτελικό με τον Κατσάνοφ. Ο Τσιτσιπάς θα μπορούσε να έχει τελειώσει το ματς στο τρίτο σετ. Εκανε και σε αυτό πρώτος μπρέικ, σέρβιρε για να το κλείσει και είχε δυο ματς μπολ στο τάι μπρέικ. Όμως ο Ρώσος (Αζέρος για την ακρίβεια…) ήθελε να δείξει ότι δεν είναι τυχαίος παίκτης και το κατάφερε: στην Αυστραλία έπαιξε σε ημιτελικό Γκραν Σλαμ τουρνουά για δεύτερη συνεχόμενη φορά – το είχε καταφέρει και στο προηγούμενο US Open, όταν και έχασε από τον Ρουντ. Δεν είναι ο πιο θεαματικός παίκτης του κόσμου, αλλά είναι πολεμιστής και είναι και το αντίθετο του Τσιτσιπά ως άνθρωπος: ένας εσωστρεφής που θέλει να περνά απαρατήρητος.

Ο Κατσάνοφ είναι μικροπαντρεμένος και έχει γίνει μπαμπάς στα 23 του, οι γονείς του ήταν γιατροί, ο ίδιος αγαπάει το σκάκι και τη ρωσική λογοτεχνία, είναι βαθιά πολιτικοποιημένος και μάλιστα έχει ξεσηκώσει εναντίον του και την κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν, ενώ καλά καλά δεν έχει social media, αλλά έχει ολυμπιακό μετάλλιο. Στον ημιτελικό ακύρωσε δυο ματς μπολ του Τσιτσιπά, του επέστρεψε μπρέικ, έβαλε μπροστά την μηχανή των τοπ σπιν σημαδεύοντας το μπακχαντ του Ελληνα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κατάφερε αυτό που ήταν ο βασικός στόχος του, δηλαδή να καταστρέψει το μυαλό του Στέφανου. Που έμεινε διαυγής και ψύχραιμος, όπως ακριβώς με τον Σίνερ, παρά τα χαμένα ματς μπολ: η επιστροφή του με μπρέικ στο τέταρτο σετ και το γρήγορο 3-0 οριοθέτησαν το παιγνίδι. Και το καλό του σερβίς (σχεδόν άψογο σε όλο το τουρνουά…) έκανε όλα τα άλλα. Αξιοσημείωτη και η αμυντική του ανθεκτικότητα: έχει βγάλει στο ματς πέντε άμυνες ανθολογίας παίζοντας με ψυχραιμία και μεγάλη πίστη. Ο Μαρκ Φιλιπούσης, που στην αρχή του τουρνουά είπε πως περιμένει να τον δει μια μέρα στο νούμερο 1 του κόσμου, κάνει αναμφίβολα καλή δουλειά και σε ψυχολογικό επίπεδο.

'Τα σπουδαία προηγούμενα

Απέναντι στον Σίνερ και τον Κατσάνοφ, τους πιο δύσκολους αντιπάλους που βρήκε στο δρόμο του, ο Τσιτσιπάς επιβεβαίωσε τα σπουδαία προηγούμενα που έχει μαζί τους. Τον Σίνερ τον είχε κερδίσει στην Αυστραλία και πέρυσι, ενώ στο χώμα της Ρώμης τον περασμένο Μάιο τον είχε συντρίψει: θα τον ξαναβρει πάντως μπροστά του γιατί ο μικρός Ιταλός βελτιώνεται. Τον Κατσάνοφ τον κερδίζει από την πρώτη στιγμή που τον βρήκε μπροστά του και σε όλες τις επιφάνειες: τον έχει στα μεταξύ τους ματς 6-0! Αλλά δύσκολοι ήταν για τον Τσιτσιπά και οι άλλοι αντίπαλοι γιατί επιδίωξαν την συμμαχία με τον κακό εαυτό του από τον οποίο ο Τσιτσιπάς έχει ήττες οδυνηρές. Σε μια συνέντευξη που μου χε δώσει πέρσι το Μάιο ο Πατρίκ Μουράτογλου που σίγουρα τον ξέρει καλά μου είχε πει πως αντίθετα από αυτό που πιστεύει ο κόσμος ο Τσιτσιπάς είναι ένας πολύ καλός προπαρασκευαστής αγώνων και πάντα ξέρει τι πρέπει να κάνει με τον αντίπαλό του αρκεί να τον γνωρίζει: το πρόβλημα του είναι ότι συχνά δυσκολεύεται σε ματς με άγνωστους χωρίς δεδομένα. Αν δείτε τις περσινές παρουσίες του στα Γκραν Σλαμ θα καταλάβετε την ορθότητα της παρατήρησης του πρώην προπονητή του. Στο Ρολάν Γκαρός έχασε από τον πρωτοεμφανιζόμενο Χόλγκερ Ρουν και στο Us Open από τον Κολομβιανό Ντανιέλ Γκαλαν, νούμερο 67 στον κόσμο! Στη Μελβούρνη δεν άφησε σε αντίπαλο το δικαίωμα να πιστέψει ότι έχει τύχη μαζί του.

Θέμα χρόνου

Ο δεύτερος τελικός του Γκραν Σλαμ της καριέρας του είναι αποτέλεσμα της τρομερής του σταθερότητας. Γύρισε πέρυσι από ένα τραυματισμό, παίζει ασταμάτητα, βελτιώνεται σε όλες τις επιφάνειες, δεν έχει πλέον προπονητή μόνο τον μπαμπά του. Είναι πλέον συνεπής. Ακόμα και στις τρέλες του που ποτέ δεν με ενόχλησαν. Τις ήττες από τον εαυτό του ποτέ δεν χώνεψα. Αν δεν έχει τέτοιες, θα γίνει νούμερο 1 του κόσμου: είναι απλά θέμα χρόνου…